Sabahları işe giderken hani anlatıyoruz ya "kızım ben işe gidiyorum, geleceğim" diye. Artık ben anlatamıyorum ve ufaktan kaçıyorum, çünkü kucağımdan indirdiğim anda ağlama krizine giren kızım bu durumu anlayacak gibi değil, napim. Yol boyu vicdanım sızlıyor ama ben çok yoruldum son 2 haftadır.
Kucağıma gelmek için ağlamaması gerektiğini anlatmak için herşeyi deniyorum ama nafile; almıyorum susana kadar ama çok uzun sürüyor susması. Sinirlerim aşırı bozulmuş durumda ve saçma sapan bağırıyorum çocuğuma.
Sanırım ben beceremiyorum bu mesleği.
2 yorum:
Yok Yok karamsar olma
o da alışacak sen de
daha başlardasınız...
Epey geçsin hele bi...
Ya hakikaten zor bu meslek. Sinirlerinin çok sağlam olması lazım. Ama annesi bu güzel tatlı yavruya bağırma napsın annesi hep yanında olsun istiyor.Anne kokusunu özlüyor.Bizimkilerin kaderi de bu anneleri gün boyu yok yanlarında. Bizimki daha küçük şimdilik ağlamaları yok ama babanneye gittiği için sabahları ben biraz yırtıyorum galiba bu durumdan.Bakalım iyice aklı kesince neler yaşanacak.Bu arada emziğini yesinler senin aynısı Tarkan'da da var ama ben bi türlü onu veremiyorum emmiyor damaklı olanlara alıştı. Gerçi şimdi bu emzik muhabbetini duyanlar kızabilir ama napıyım bazen hakikaten kurtarıcı oluyor.Neyse öptüm minnoşun tatlı yanaklarından.
Yorum Gönder