15 Aralık 2010 Çarşamba

Ey vicdan, beni benimle bırak...

Günde sadece 1-2 saat gören veya haftada 1-2 gören ve bu sürelerde istediğini yapan ve sadece oyun oynayan kişilerin, kendilerini benden daha çok sevdiğini zannetmeleri kadar saçma birşey yoktur herhalde...Tüm ihtiyaçlarını (oyun,yemek,alışveriş,bakım,yıkama,alt değiştirme,kitap okuma,uyutma,okula getirip-götürme,eğitimi için araştırma yapma,gece nöbetleri,ilaç takibi,evcilik oyunu,resim yapma vesaire vesaire) ben karşılarken bir lokma yemeği ağzında 5 dakika tutmasına veya gereksiz yere ağlamasına tabi ki kızacağım...
Kötü insan ben miyim?
Yoksa ona iyi görünmek için şımartanlar mı? Onların kötülüğü, benim "kızan anne" görünmemi sağlamaları değil mi onun gözünde??? Bu haz verici birşey midir?

Kendime; Sen yine de sen ol!! Sinirlerine hakim ol! Meydanı boş bırakma!!

Annelik ne zorba birşeymiş;
Hem en sevdiği olmak isterken, hem de iyi yetiştirmek için onunla karşı karşıya gelmeyi göze almak demekmiş...
Bu ne yaman çelişki anne!!!!

23 yorum:

BALLI LOKMAM dedi ki...

Ne olursa olsun annenin yeri farklıdır çocukta, kendimizden pay biçelim öyle değil mi?
Tabiki anne daha az tavizkar, iyi yetiştirmek adına ama olsun anne yinede:)))

Sen Gelince dedi ki...

Sanırım ne demek istediğini çok iyi anlıyorum bu bir....
Fotoğrağlarında gözle görülür bir değişim var bu da ikiiii:)

Esin dedi ki...

Off bende de aynı şikayet,aynı vicdan.
Annelik bu sanırım...

Ömer Tuna dedi ki...

sen en iyisi kendi iç sesini dinle arkadaşım. Evet onun bakış açısıyla böyle zamanlarada kötü anne olabiliyoruz. Ama uzun dönem içerisinde verdiklerimiz onlara pozitif yönleri olarak geri dönecek. Annelik hakikatten zor zanaat

Kiraz Çekirdeği dedi ki...

Hoşgeldiniz klübümüze diyorum:) büyüdükçe vicdan azabı ve çelişkilerde büyüyor, sonra anlayacak hale geliyor, azalmaya başlıyor...

Krema Tadında dedi ki...

annelik zor sanat

Burcu dedi ki...

Yazdıklarını yazdıklarım olarak birilerinin okumasını çok isterdim Elifcim. Zira aynı dertten ben de muzdaribim.. Ve sana bir cevap vereyim, uzun dönemde kötü olan çocuğun her dediğini yapanlar, kısa dönemde ise onlar şahane!! Sen hangisi olmayı seçiyorsun sorun burada. Ben uzun dönemde iyi olup, ona zararlı olacak şeylere izin vermemeyi, yani kısa dönemde kötü olmayı seçtim.

balböcükleri dedi ki...

hangimiz kızmıyoruz allah aşkına.hepimiz kötüyüz ozaman.olur öle arada

Eylm-Sdnz dedi ki...

elifcim arayı açtım özlemişim..:))

anneyiz daha ötesi??:)))

K.T dedi ki...

Boş ver diğerleri sen şu güzelliğe güzel,mutlu gözlerle bak.

gözde dedi ki...

Elifim, o kadar iyi anlıyorum ki seni.. Anneyiz biz, en çok biz üzülürüz onlar üzüldüğünde, en çok bizim içimiz acır.
Ama...kızıyoruz biz o bitanemize zaman zaman, ve iyi ki de kızıyoruz bence, yoksa vay halimize ve vay hallerine..Kimin ne hakkı var konuşmaya. Bizi vicdanımızla başbaşa bıraksınlar..

Deli Anne dedi ki...

O vicdana söyleyin beni de rahat bıraksın, düşsün yakamdan.. Ben de eşime diyoru ki ben 7/24 mesaideyim, sen gelip 1-2 saat görüyorsun onda da hemen tahammülsüzlük başgösteriyor, e anla beni o zaman diyorum.. kolay değil sahiden de ve katılıyorum çok yaman bir çelişki.. Ayrıca bir nazar boncuğu iliştiriverseydin fotoğrafın bir köşeseine.. maşallah çook güzel, o gözler, o dudaklar..bi de kızgın bakıyor ki:)

aysencifci dedi ki...

Elif'cim DİĞER TÜM ANNELER gibi sana ÇOK HAKLISIN diyeceğim. Annelik biraz da içgüdü, kitabı yok, tek bir doğrusu yok. Başkası için doğru olan senin çocuğun için doğru olmuyor. Bu çocuğu sen karnında taşıyıp, doğurup, baktığın için de EN DOĞRUSUNU sen bilirsin. Hata yapmıyor muyuz? Tabii ki HEPİMİZ yapıyoruz, sadece bazılarımız itiraf edemiyor hatasını. Sen kulağını tıka, bildiğin gibi yap. İlk yıllar çok önemli ve sende Rüya'n iyi bir insan olsun diye onu eğitmeye çalışıyorsun. Bu uğurda da bazen kızmak, bağırmak gerekiyor. Dövmüyoruz ya! Bazen popoya bir tokat bile işe yarıyor. Tıka kulağını devam et anneliğine. Öptüm sizi, üzme canını böyle şeylerle e mi?

anne kaleminden dedi ki...

çocuğuma kızarken müdehale edilmesine ve bu şekilde prim yapmak isteyenlere ben de sinir oluyorum... tabiki en çok biz seviyoruz ve tabi ki en çok bizi seviyolar :)

Burcu.. dedi ki...

Sen annesisin. Kimseyi senden daha çok sevmeyecek.
Seni böyle çileden çıkaranlar da muhtemelen annedir (babadır) ama nedense ANNELİĞİN ne olduğunu unutuyorlar işte..

Burcu.. dedi ki...

Sen annesisin. Kimseyi senden daha çok sevmeyecek.
Seni böyle çileden çıkaranlar da muhtemelen annedir (babadır) ama nedense ANNELİĞİN ne olduğunu unutuyorlar işte..

Deniz dedi ki...

Kızdırmışlar arkadaşımı:)

Sibelbek dedi ki...

seni söyletenler utansın!!!

Deniz Aral dedi ki...

ilk kez okudum blogunuzu.ilk cümleyi görünce hemen açıp baktım. beni de kızdıranlar var. seviyorum çok seviyorum diye sahiplenip yanlış tutumlarla kızıma zarar verenler . biraz görmekle ahkam kesmeler ..benim dediğimi önemsemeyip , benim dediğim şekilde hareket etmeyenler , etmemelerini bırak , benim istediğim düzene köstek olanlar.. uvv devam etmeyeyim öfke saçtım :)

Sitare dedi ki...

maaşallah annesi ne güzel kızın var öyle.çok çok tatlı baktım baktımm doyamadım...
annelik zorba bişey,hain,derin derin yaralayan aı veren aslında içinde hiç bitmeyen bir sızıyla yaşamanı mecbur bırakan bir duygu fırtınası.
bu duygu fırtınası değil mi anneliği özel kılan,her daim baş köşede tutulmasını sağlayan.acısı olmasa tadı da olmazdı sanırım.sevgilerimle...

Adsız dedi ki...

Yorum yapmayacaktım ama bu gözler ve masumiyet.....Çok tatlısın küçüğüm,Allah nazardan saklasın.

bahriye-krm dedi ki...

mrb elif;uzun süredir güncellemedin...rüya nasıl..umarım kötü birşey yoktur...en son biraz rahatsız olduğunu yazmıştın...merak ettim sizi...

Aslıhan Kaplan Bayrak dedi ki...

Bugün yaşadıklarıma tercüman olmuşsunuz. Hırsımdan ağlamamak için zor tuttum kendimi. Oğlumla inatlaşmak oldu sonuç ama ben haklı çıktım maalesef... Anneanne ve dedeyi nasıl kullanabileceğini nasıl duygu sömürüsü yapabileceğini çok iyi bilen oğlum, onların evinde yemek yememek onun yerine çikolata yemek için yarım saatten fazla ağladı. Yemek yemeden çikolata vermeyeceğimi söyledim ve inatlaşma başladı. Herkes çok üzüldü, sonunda apar topar eve geldik. Evde yemeğini az da olsa yedi ve çikolatayı sormadı bile.. Olan arkamızdan ağlayan dedeye ve sinirleri harap olan bana oldu. :(