canımın ta içi.

Artık bizim minişinde kelime haznesi oluşmakta yavaş yavaş; "Gel" en çok kullandığı kelime.

"Dedi" yok yok anladığınız anlamda değil Kedi Kedi...

Anne demek yok tabi ki, sanırım ilkokulda falan öğrenecek bu gidişle...

Aslında benim ağzımdan çıkan bir kelimeyi bir anda söyleyiveriyor çoğu zaman ama ne dedin kızım? bir daha söyle dediğimde dut yemiş bülbül. Hatta cümle olarak bile taklit ediyor...ama sadece 1 kere söylüyor. Göz kırpıyor, ama dünyanın en güzel göz kırpması. Artık elime kamerayı her aldığımda saldırıp almak istemesinden mütevellit doğru dürüst video ve fotoğrafımız yok. Oysa o göz kırpmanın bir kaydı olmalı ve hiç unutulmamalı...

Çiş demesiyle birlikte çoktan alınmış bir klozet lazımlık. illa ben de benim klozetime otutturuluyorum, yanyanayız yani bunda bile:)))

Oturmaya bayılıyor ama henüz bir damla siftahı yok lazımlığın, her oturuşta "çiş çiş" diye efektini yapıyor ama ah bir de icaat gerçekleşse, nasılsa olacak...Kıyafetle de oturuyor çoğunlukla, kenarlarından tutulup oda oda gezdiriliyor, seyyar tuvalet. Sadece aşinalık şu an bizimkisi, ne zaman pijamasını çekiştirip oturmak istese hemen çıkarıyorum bezini, seramoniyle oturuyor ama tık yok dediğim gibi...

Emzik, gündüzleri yok denecek kadar az, geceleri devam. Ama gece eğer ağzından düşmüşse uyanmıyor eskisi gibi.. Ama eğer emziğini bir yerde tesadüfi olarak görüp istediğinde "tamam kızım vereyim" dediğimde dünyalar onun oluyor, kocaman bir sırıtış ve heyecan yerleşiyor yüzüne..

Her gece hala yatmaya gittiğimizde kendini benim yastığıma atıyor ve gözlerini büzüştürüp uyuma numarası yapmaya devam ediyor, her gece yapmaktan sıkılmaz mı insan yahu, işin garibi ben de sıkılmadım:))

istemediği birşey olduğunda kafasını iki yana çevirip ı-ıh diyor,çok sevimli,istememesine rağmen sevimli oluyor işte.

Beni en çok mutlu edenlerden ise sabahları artık ağlamıyor arkamdan, bay bayı zoraki de yapsa, boynuma sarılıp gitme der gibi de yapsa, azıcık mızıklasa da ağlamıyor ya,içim daha rahat...

Geceleri yattığımızda o küçücük kolların boynuma sarılması, bana tüm dertlerimi, günün streslerini unutturmaya yetiyor, antideprasan gibi o kolların sarılması...

Eh...artık biraz daha kendi başına oyun oynamaya başladı, hala ehh ama..

Kuzucum azıcık mızmızlansana diyorum kafasını yana eğip,suratını buruşturup, "iyğ" diyor.Bayılıyorum..

Üzerindekini değiştirdiğimde doğru kendi sepetine gidip atıyor,

Ben üzerimden birşey çıkardığımda da kendi sepetine yönleniyor, yok kızım onu bizim sepetimize at dediğimde, doğru bizim sepete atıyor.

Makinaya çamaşır atarken o da bana yardım ediyor, aynen benim yaptığım gibi yapıyor hemde...

Unutuluyor yaptıkları, ufacık bir mimiğin yazılara dökülüp anlatılması imkansız gibi birşeyken, beynime reset atıp sadece onun yaptıklarını dosyalayasım var.Ama bu beyin başka şeyleri de kaydetmek zorunda kalıyor zaman zaman, keşke olmasa dediğim şeyleri de maalesef....