Uzun zamandır beni rahatsız eden bir duygu: işe gidip,kızımı bakıcısıyla bırakmak.
herşey karmakarışık bu duygu içinde; ihmal mi ediyorum,yeterince ilgilenmiyor muyum,benden uzaklaşırmı. Bu ne vicdan muhasebesiymiş, bu nasıl bir duyguymuş, anne olmak ne zormuş...
İşten çıkınca markete bile gitsem,hadi çabuk eve git,evde kızın seni bekliyor diye bi ses yiyor içimi.dertleştiklerim"kızım saçmalama,her zaman birlikte olamazsınız ya" diyorlar ama bu beni hiç tatmin etmiyor.
Sanırım geçmeyecek...
20 Ocak 2009 Salı
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
Evet sanırım hiç geçmeyecek. buna hazırlıklı olmak lazım. ben de ocak'ta işe başladığımdan beri aynı duygular içindeyim ama elden bişi gelmiyor... en azından özlemek güzeldir diyerek avutalım kendimizi:)
Bu her çalışan Annenin iç sesi,ama sonuçta onlar için çalışıyoruz,ben bakıcı değilde babannesinde olduğundan daha rahatım gerçekten zor ama artılar eksiler tartılınca ...:)
Sevgiler..
www.gunescuneyt.com
Yorum Gönder